Het gebeurt vaak dat ik cliënten hoor vertellen dat ze te veel een rol spelen, te veel en te vaak een masker op hebben. “Ik ben altijd maar aardig en vriendelijk tegen iedereen…, maar zo voel ik me niet…”, zegt iemand dan bijvoorbeeld. “Niemand kent me… echt…”
We zijn zo geleerd om van jongs af aan onze gevoelens weg te stoppen en sociaal wenselijk gedrag te vertonen, dat het een volledig automatisme is geworden. Ik zie het soms letterlijk gebeuren als mensen hun jas weer aantrekken en ik met ze mee door de gang naar de voordeur loop. Ze stappen weer in hun veilige, vertrouwde rollen. Compleet met een andere tempo, een ander postuur, andere bewegingen.
Enerzijds is er niks mis mee dat we veilige, vertrouwde rollen kunnen spelen, als er anderzijds ook maar ruimte is voor de echte persoon die zich soms even veilig achter die rol wil verschuilen.
Als mensen innerlijk het contact met het ‘eigen ik’ kwijtraken, sluipt er langzaam een vermoeid, onbevredigend gevoel in hun leven. Het wordt dan steeds moeilijker om diep van binnen energie en passie te voelen. Een dof en leeg gevoel, of soms gevoelens van doelloosheid en angst, liggen dan soms op de loer.
In therapie gebruiken we weleens de metafoor van ‘een innerlijk kind’. Het niet aangepaste, pure in jezelf. Het is van groot belang voor je algeheel functioneren en welzijn dat je dat innerlijke contact behoudt. Dat je als het ware als een liefdevolle ouder aandacht besteedt aan je ‘innerlijke kind’.
In therapie leren cliënten bijvoorbeeld om diep van binnen weer contact te maken met dat ‘eigen ik’ en weer te gaan luisteren naar… en zekerheid te vinden in… die eigenheid.
Het resultaat is dat iemand weer meer zichzelf wordt, weer meer kan gaan genieten van het leven en in zijn of haar eigen kracht komt te staan. Met het ontdekken en erkennen van je ‘eigen ik’ krijg je weer de beschikking over al je eigen mogelijkheden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten