Film: Dorian Gray

Wie het prachtige boek The Portrait of Dorian Gray van Oscar Wilde nog nooit gelezen heeft zou dit eerst moeten lezen. Maar daarna is de verfilming van het boek, getiteld 'Dorian Gray' zeker de moeite waard. In de loop der jaren heb ik meerdere verfilmingen van het boek gezien, maar deze mag er zeker zijn. Met een mooie hoofdrol van Ben Barnes als Dorian Gray en Colin Firth als Lord Henry Wotton. De film, onder regie van Olive Parker, is niet nieuw. Hij dateert uit 2009, maar ik zag hem pas enkele weken geleden. 

Lord Henry fluistert Dorian, als de slang in het paradijs, in zijn oor…  Ik citeer hier even Wilde in de Nederlandse vertaling: “De ingetoomde wilde leeft tragisch voort in de zelfverloochening waarmee ons leven is besmet. En voor onze onthouding worden we gestraft. Iedere impuls die we verstikken nestelt zich in de geest en blijft ons vergiftigen. Terwijl eenmaal zondigen het lichaam van zijn zonde verlost, want handelen is een vorm van loutering. Waarna ons niets rest dan de herinnering aan het genot of de weelde van het berouw. De enige manier om de verzoeking te ontkomen, is eraan toe te geven. Weersta hem, en je ziel zal verkwijnen van verlangen naar wat hij zich heeft ontzegd, van smachten naar wat zijn monsterachtige wetten tot monsterachtig en verboden hebben verklaard. Men zegt wel dat alle waarlijk grote gebeurtenissen van de wereld zich in de geest afspelen. En ook de waarlijk grote zonden van de wereld worden in de geest bedreven, louter in de geest. Uzelf, mijnheer Gray, u hebt, met al uw jeugd zo rozenrood, u, rozenblanke jongeling, hebt hartstochten gekoesterd die u hebben bevreesd, gedachten die u met afgrijzen hebben vervuld, dagdromen en nachtelijke dromen waarvan de herinnering uw wangen met schande zou moeten bedekken…’ 

‘Houd op!’, stamelde Dorian Gray. ‘Houd op!’ U brengt me in verbijstering. Ik weet niet wat ik zeggen moet. Er moet een antwoord zijn op wat u zegt, maar ik weet niet welk. Zeg niets meer. Laat me nadenken. Of liever, laat me proberen niet na te denken”

De film 'Dorian Gray' is een mooi gefilmd, spannend psychologisch drama over de mooie Dorian die vol innerlijke conflicten tussen het Id en het Super Ego (een psychoanalytische kijk op dit verhaal ligt voor de hand) eeuwig jong blijft en zijn geschilderde portret dat langzaam de tekenen van zijn zonden laat zien. Wilde schreef de roman, zijn enige roman, in 1891.

De film doet af en toe een beetje denken aan een moderne horror film, maar de mooie filmbeelden, de acteurs en het ijzersterke boek maken deze film mijns inziens zeker het kijken waard.

Even een mooi liedje,

zo aan het begin van dit paasweekend.

Ik vertrek morgen naar Londen voor het concert

van James Blunt a.s. zaterdag, vandaar...

Groene thee verbetert cognitieve prestaties

Zwitserse onderzoekers deden onderzoek naar cognitieve capaciteiten en diverse dranken, en ontdekten dat groene thee in belangrijke mate het werkgeheugen verbetert.

Door de groene thee gaan de partiële kwab en de frontale cortex beter samenwerken. Hierdoor gingen de prestaties van de proefpersonen omhoog.

Eerder wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat groene thee de effectieve connectiviteit (samenwerking) in het brein vergroot.

Ook heeft groene thee positieve effecten op depressies, verkleint het de kans op een beroerte en zijn er diverse onderzoeken die aantonen dat het dagelijks drinken van groene thee de kans op kanker verkleint.

Kortom, het is een kleine moeite…  6 kopjes (dat is wat meestal in onderzoeken genoemd wordt) groene thee per dag!

Onderzoek naar onrustige gedachten en dwangmatig gedrag

Nieuw boeiend wetenschappelijk onderzoek van zestien verschillende universiteiten toont aan dat maar liefst 94% van de mensen weleens last heeft van ongewenste, opdringerige gedachten of onrustige impulsen.

Als mensen hier vaak last van hebben spreken we van een obsessief compulsieve stoornis. Het onderzoek suggereert dat het enige verschil vooral gelegen is in het feit dat de mensen met een obsessief compulsieve stoornis zich hier te druk om maken.

De conclusie is dat onrustige of wat dwangmatige gedachten niet het probleem zijn, maar wat je er van maakt. Het staat of valt bij de waarde die je er aan toekent.

Dit eenvoudige inzicht is een aardige eerste stap in de behandeling van mensen met een obsessief compulsieve stoornis, of met dit soort elementen in hun klacht. Het is goed om je te realiseren dat dit heel vaak voorkomt en dat de meeste mensen zich er niet al te druk om maken.

Desalniettemin zou ik mensen met een obsessief compulsieve stoornis willen aanraden zo snel mogelijk in therapie te gaan. De klacht verdwijnt, als deze eenmaal ontwikkeld is, niet vanzelf en kan aanzienlijke hinder en schade aanrichten in je leven.

Regelmatig maak ik het mee dat mensen na jaren van dwangmatig gedrag of gepieker ervaren dat de klacht relatief eenvoudig te verhelpen is. De winst van wat therapeutische sessies kan dan heel groot zijn.

Grip en controle als doel...

Het is fijn om dingen los te kunnen laten, om vrij en creatief te kunnen zijn… maar dat geldt pas als je eerst grip en controle kunt hebben. Daarom is grip en controle soms een belangrijk en goed bereikbaar doel in therapie.

Als je last hebt van angst of onzekerheid dan is dat vaak omdat je geen grip hebt op bepaalde gevoelens of bepaalde processen. Je hebt daarom niet het vertrouwen dat je dingen aan kunt en bent als gevolg daarvan voortdurend gespannen of waakzaam.

Cliënten die bij mij in therapie zijn leren om weer grip te krijgen en zich daardoor rustig en veilig te voelen. Pas als je het gevoel hebt dat je je eigen emoties kunt sturen en bedienen, kun je pas echt vrij en rustig functioneren.

Je kunt dat vergelijken met een groot onbewust controle paneel, waarmee je tal van functies kunt regelen. 

Je kunt niet alleen leren regelen hoe je je voelt, maar ook bijvoorbeeld waar je spanning vasthoudt of loslaat. Mensen die last hebben van een prikkelbare darm, bijvoorbeeld, leren om onbewust de spanning in de darm los te laten. Dat zijn dingen die je alleen met je bewuste niet voor elkaar krijgt.

Soms zegt een client tegen mij dat hij of zij het zo moeilijk vindt om ‘los te laten’… het is dan vaak een verademing om te beseffen dat loslaten pas zinvol is als je eerst de ervaring en het vertrouwen hebt dat je kunt vasthouden, dat je grip en controle kunt hebben.

Daarom leren we vaak in therapie als eerste om weer grip en controle te krijgen over je gevoelens en innerlijke processen.

Maskers...

Het gebeurt vaak dat ik cliënten hoor vertellen dat ze te veel een rol spelen, te veel en te vaak een masker op hebben. “Ik ben altijd maar aardig en vriendelijk tegen iedereen…, maar zo voel ik me niet…”, zegt iemand dan bijvoorbeeld. “Niemand kent me… echt…”

We zijn zo geleerd om van jongs af aan onze gevoelens weg te stoppen en sociaal wenselijk gedrag te vertonen, dat het een volledig automatisme is geworden. Ik zie het soms letterlijk gebeuren als mensen hun jas weer aantrekken en ik met ze mee door de gang naar de voordeur loop. Ze stappen weer in hun veilige, vertrouwde rollen. Compleet met een andere tempo, een ander postuur, andere bewegingen.

Enerzijds is er niks mis mee dat we veilige, vertrouwde rollen kunnen spelen, als er anderzijds ook maar ruimte is voor de echte persoon die zich soms even veilig achter die rol wil verschuilen. 

Als mensen innerlijk het contact met het ‘eigen ik’ kwijtraken, sluipt er langzaam een vermoeid, onbevredigend gevoel in hun leven. Het wordt dan steeds moeilijker om diep van binnen energie en passie te voelen. Een dof en leeg gevoel, of soms gevoelens van doelloosheid en angst, liggen dan soms op de loer.

In therapie gebruiken we weleens de metafoor van ‘een innerlijk kind’. Het niet aangepaste, pure in jezelf. Het is van groot belang voor je algeheel functioneren en welzijn dat je dat innerlijke contact behoudt. Dat je als het ware als een liefdevolle ouder aandacht besteedt aan je ‘innerlijke kind’.

In therapie leren cliënten bijvoorbeeld om diep van binnen weer contact te maken met dat ‘eigen ik’ en weer te gaan luisteren naar… en zekerheid te vinden in… die eigenheid.

Het resultaat is dat iemand weer meer zichzelf wordt, weer meer kan gaan genieten van het leven en in zijn of haar eigen kracht komt te staan. Met het ontdekken en erkennen van je ‘eigen ik’ krijg je weer de beschikking over al je eigen mogelijkheden.