Online diagnostiseren

Onderzoek wijst uit dat 35% van de Amerikanen eerst zelf op internet op zoek gaan naar een diagnose voordat ze een arts bezoeken.

Van deze mensen gaat ongeveer 33% daadwerkelijk naar een arts en in 41% van de gevallen wordt de diagnose die mensen zelf hebben gevonden door de arts bevestigd. Dat betekent dat 59% van de mensen het zelf bij het verkeerde eind hebben! 

Al kun je natuurlijk ook weer de arts in twijfel trekken. Dat doet zo’n 18% van de mensen, zij zijn het niet eens met de diagnose van de arts.

Het online ‘diagnostiseren’ gebeurt meestal via de gewone zoekmachines als google en yahoo.

Baby imiteert sneller gedrag als het een naam heeft

Interessant nieuw wetenschappelijk onderzoek toont aan dat 14 maanden oude baby’s sneller iets nadoen als de onderzoeker er een verzonnen naam aan geeft. 

Door een naam te geven aan een gedrag wordt het gedrag als het ware ‘vastgepind’ en kan het door een aantal woorden als set gedragingen gemakkelijk en sneller geactiveerd worden.

De taal fungeert dus als een soort sleutel waarmee gedragingen bewust en onbewust worden geactiveerd. 

Bij volwassenen zie ik soortgelijk gedrag weleens als ze een ‘diagnose’ hebben gekregen. Waar iemand voorheen zich weleens een periode somber voelde en allerlei gedrag deed, begint iemand na een diagnose soms te praten over ‘ik heb...’  een depressie bijvoorbeeld. 

Er ontstaat een statisch woord dat een compleet pakket van gedragingen bundelt en oproept, alsof het iets is dat buiten jezelf om plaatsvindt. Alsof het je aan komt waaien als een griepvirus, in plaats van iets wat je zelf doet (maar waar je onvoldoende controle over hebt).

Alleen al om die reden ben ik altijd heel terughoudend met diagnoses en andere classificaties. Ze pinnen mensen vaak te veel vast, ontnemen een gevoel van macht om het te veranderen en reduceren soms iemand tot ‘patiënt’ in plaats van ‘iemand die ergens last van heeft, maar die dat aan het veranderen is’...